кереғап — (Сем.: Ақс., Шұб.; Тау., Қош.) кереге басында ілулі тұратын әшекейлі, оюлы, ыдыс аяқ салатын киіз дорба. К е р е ғ а п қ а ыдыс салады (Сем., Ақс.). Ыдыс аяқ к е р еғ а п т а (Тау., Қош.). қ. кереқап … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
кере — зат. Адамның өлер алдында ішкен соңғы тағамы, атау. зат. Адамның ішкен соңғы тамағы, атау … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
кере — (Алм., Шел.) кергі, кергіш. Мына түлкінің терісін к е р е г е салып, керіп қою керек (Алм., Шел.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
кереғар — (Монғ.) алыс, қашық. Адам бармайтын бір к е р е ғ а р жер (Монғ.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
керең — (Гур., Маңғ.) еш нәрсені түсінбейтін топас … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
кереңқұлақ — (Алм., Кег.; Жамб., Қорд.) саңырауқұлақ. К е р е ң қ ұ л а қ т ы Иван тұздап тамақ ретінде жейді (Алм., Кег.). Біздің үйдің жанында к е р е ң қ ұ л а қ көп өседі (Жамб., Қорд.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
кере — I зат. Ат бәйгісіне қатысатын аттарды реттеп, сөреге шығарып салатын және бәйгіден келген аттарды көмбеден қарсы алатын орын және осы міндетті атқаратын қызмет. II зат. зоол. Құланның қодығы (Қаз. ор. терм. сөзд., 79) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
кереқап — зат. этногр. Өрісте туған жас төлді салып жүруге арналған қоржын сияқты қап. Қой мен ешкі жабдықтарына көген, күйек, желінқап, к е р е қ а п, бауырынтақ жатады (А. Құралұлы, Ұлттық., 4, 34) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
кере құлаш — Құлаш созым; үлкен кең … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
атау-кере — зат. Адамның өлер алдындағы ең соңғы асы … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
