Қазақ тілінің аймақтық сөздігі. - Алматы: « Арыс» баспасы. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев. 2005.
шыбық қора — 1. (Шымк., Түлк.) қозы қамайтын қора, шарбақ. Қозы ш ы б ы қ қораға қамалды (Шымк., Түлк.). 2. (Талд., Көксу) қабырғасын шыбықтан тоқыған қора … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шыбық — зат. анат. Адам немесе жануарлар жілігімен қабаттаса, қабыса, қатар біткен жіңішке сүйек … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
шыбықшы — зат. диал. Жер өлшеуші … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
шыбық — … Ал шығыс медицинасында маралдың ұрығы да, ш ы б ы ғ ы түрлі дертке ем ретінде қолданылады (Туған жер., 189) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
күзу — арқалығы. Көтермеге бекітіліп, күзу шыбығын көтеріп тұратын ағаш (ҚСЭ, 9, 49). Ерсі жіптерді күзу жіптерге шалып, оны күзу шыбығына тізеді де, к ү з у а р қ а л ы ғ ы н а ілмектеп отырады (Бұл да). Күзу жіп. зат. Өрмектің астыңғы жібі – ерсісін… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
өру — ет. Жұмсақ материалдардан (таспадан, жіптен, көк шыбықтан, әр түрлі талшықтардан) қолмен шалып біріктіру арқылы бұйым жасау тәсілі. Мысалы: қамыстан бойра, көк шыбықтан себеттоқу. Өру тәсілі қазақ халқының тұрмысында көп қолданылады. Талдан өріп… … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
Казахский — Әкесі балаларна тату тұрыңдар деп әмір етті, бірақ балалары оның әмірің тыңдамады. Әкесі бір буда тал шыбықты алды да: „Сындырыңдар!“ деп бұйырды. Балалары қанша әуреленсе де, шыбықты сындыра алмады. Сонда әкесі шыбықтың бауын шешті де, енді бір … Определитель языков мира по письменностям
пілетен қора — (Рес., Сарат.) шыбықтан тоқылып қоршалған қора. Бізде ағаш көп болғандықтан, оның ұсақ шыбықтарынан п іл е т і н қ о р а л а р д ы тұрғызамыз (Рес., Сарат.) Орысша плетень … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шеңберлеу — (Гур., Тең.) бекіту. Аудың торын шеңберлеу, оны шыбыққа шеңберлеп қою (қабадан ауы туралы). Қабаданның шеңбер ағашы болады. Оны шыбық, талдан істеп, тормен ш е ң б е р л е й д і (Гур., Тең.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шетен — 1 (Талд., Қарат.) ақыр, оттық (жылқыға шөп салатын орын). Атын ш е т е н г е қойды (Талд., Қарат.) 2 (Маң., Маңғ.; Түрікм.: Красн., Небид., Жеб., Ашх., Таш., Көнеүр.) фанера. Тонадағы ш е т е н жәшікті не затқа жараттың? (Түрікм., Ашх.). Клубқа… … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
