түңкелі

(Монғ.) шөбі шүйгін, шұрайлы, тың көлемді, алқапты жер. Міне, Қарағайты. Құшағы – құт, қойнауы – сүт, құйқалы өңір, жалғыз қой қоздаса айран ішкізетін т ү ң к ел і алаң (“Ж. өмір”, 18.07.1983). Сондықтан сіздерді аймақ басшыларымен келісе отырып, өз көзімізбен көрген т ү ң к е л і мекенге көшірген едім (С. Мағ., Сүмбіле, 152). Жоны сарылы, өзені т ү ң к е л і өлке екен. Біз жетпесек ұрпақтар бар ғой, – деді Жылқышы (С. Тәу., Арм. тау, 56). Екінші арманым – елімді Үш қызға қондыра алмадым. Жер қамы – ел қамы ғой. Бір жағы ой, бір жағы қыр, т ү ң к е л і мекен (Сонда, 143)