опыну

(Ақт.: Шалқ., Қараб.; Гур.: Маңғ., Есб.; Түрікм., Красн.) өкіну. Ішетін қымызды төгіп алып, өзім о п ы н ы п отырмын (Ақт., Шалқ.). Бір сиыр, екі тайөгізім жоғалып о п ын ы п отырмын (Ақт., Қараб.). Өткен іске о п ын у д ы ң енді реті жоқ (Түрікм., Красн.). Жоқ, тіпті мен оған о п ы н ы п та отырғаным жоқ (Гур., Есб.). Серік те бүркітті ұшырып алғанына о п ы н ы п, ағасына тезірек айта бастады (Гур., Маңғ.)