аңлау

1. (Жамб.: Шу, Сар.; Алм., Іле) аңдау. Алыстағы жауыңнан, а ң л а п жүрген дос жаман (Жамб., Шу). А ң л а м а й сөйлеген, ауырмай өледі (Алм., Іле). Ондай жағдайда Рысқұловқа бір таяқ тиерін де а ң л а ғ а н д а й еді (Ш. Мұрт., Жұлд. көп., 211). “Тілі екеудің діні екеу” деген сөз бар, А ң л а м а й бұзып алма дініңді адам! Алал жүріп еңбек ет, әрекет қыл, Қарсы келмей ұғып ал мұнымды адам (Ақыт, 23). 2. (Ауғ.; Ир.) түсіну, аңғару, байқау. Дәрісіңді а ң л а д ы ң ба, балам (Ауғ.)