Қазақ тілінің аймақтық сөздігі. - Алматы: « Арыс» баспасы. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев. 2005.
қазанат — зат. Дене бітімі ірі (кеудесі кең, шоқтығы биік), ұзақ жолға шыдамды, мықты ат … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
қазанат адам — (Жамб., Қорд.) дастарқаны кең, ақпейіл адам … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
жанпоз — (Гур., Маңғ.) кердерінің бір түрі. Арғымақтан туған қазанат, Шабуыл салса нанғысыз. Айырдан туған ж а н п о з бар, Нарға жүгін салғысыз (Махамбет, 33). қ. жамбоз … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
тобышақ — (Жамб., Шу; ҚХР) жылқының жүйрігі, таза арғымақтың бір түрі. Айғыр салсаң қазанат, содан туар т о б ы ш а қ (Жамб., Шу). Алыс жолға арымайтын жүні тақыр т о б ы р ш а қ (ҚХР) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
добал — сын. сөйл. Жуандау. Біздің жылқы жабы емес, қарабайыр мен қазанат. Жабы деген жалдас, мойыны жуан, аяғы қысқа да д о б а л, жүні қалың, жал құйрығы қою келеді (Ер қанаты, 84) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
жалаңқат — зат. көне. Астарламай тігілген жұқа шапан. Мінуге керек қазанат Беліне керек шар болат. Денеге керек ж а л а ң қ а т, Жаппарға жан аманат (Қобыланды, 253) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
