- алабың
- (Монғ.) өрісің, ауқымың. – Алданышың аз, а л а б ы ң тым тар болғандықтан сол-ай. Қайғы қара басыңдікі болса, жалғыздың ісі – жазым (М. Құрман., 41)
Қазақ тілінің аймақтық сөздігі. - Алматы: « Арыс» баспасы. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев. 2005.