ақа 2

(Гур.: Мах., Маңғ., Есб.; Орал: Жән., Орда, Казт.; Түрікм., Красн.) аға, кейде өзінен үлкен кісіге қаратпа сөз ретінде де айтылады. Балам, а қ а ң н ы ң атын алып кел (Орал, Жән.). А қ а, үйге кіріп жатыңыз (Гур., Есб.). – А қ а, сіздің бұл сөзіңіздің жаны бар екен (Түрікм., Красн.). Бәсе, Қайырбек а қ а м ғой… (Ғ. Сл., Шалқар, 195). Білесің бе бұл сенің Дауыл а қ а м а берген конфеттеріңнің қағаздары (Ә. Сәр., Тол. туғ., 309). – Тек, әй! Ойбай-ай, мына баланы-ай! А қ а м а айтайын ертең! Көргенсіз екен бұл! – дейді (Ж. Нәжім., Кішк., 13). [Туваша акы (Рус.-тув. сл., 1980, 52); тофа. аха (В. Расс., ФЛТЯ, 152); хақ. ача (Хак.-рус. сл., 1953, 37); саха. аға (Як.-рус. сл., 1972, 29); алт. акы, ача (Н. Баск., ДК, 204; ДЧТ, 100). Ертедегі түркі жазба ескерткіштерінде ақа аға (С. Мал., ПДП, 359). Мон. ах аға (Моң.-қаз. сөз., 359); тұнғыс-маньчжур тілдерінде ака, аха, ага, ағ, агу тұлғалы сөздер – туыстардың үлкені, аға деген мағыналарда қолданылады (ССТМЯ, 1, 23)]