жадағай

1. (Шымк., Қызылқ.; Сем.: Көкп., Ақс., Абай) астарсыз тігілген жеңіл шапан. Ол шыли ж а д а ғ а й киетін (Шымк., Қызылқ.). Оның үстіне кигені ж а д а ғ а й екен (Сем., Абай). 2. (Гур., Маңғ.; Түрікм.: Красн., Таш., Ашх.; Қарақ.) арасына жүн, мақта тартып тігілген астарлы шапан. Ж а д а ғ а й д ы бұрын шаруа адамдары күзгі салқыннан бастап жазғытұрымғы өкпек жел басылғанға дейін үстінен тастамаған (Гур., Маңғ.). Бәйбіше ж а д а ғ а й ы н жамылды да, сыртқа шығып кетті (Түрікм., Красн.). Неліктен қаусырмалы ж а д а ғ а й д ы, кернейді екі жағы екі жаққа (Х. Есенж., Ақ Жай., 19). 3. (Қарақ.) жағасы сырма жұқа шапан. Ж а д а ғ а й с ы з жан қалмас, жаға берсе, тал қалмас (Мақал; Қарақ.). Бұл ұйықтай алмасын білгесін ж а д ағ а й ы н иығына іліп сыртқа шықты (Ә. Нұрп., Сең, 266). Қара кемпір арқасындағы ішіне түйе жүн салып сырыған күліш ж а д а ғ а й ы н баласының аяқ жағында бір уыс боп бүрісіп жатқан келінінің иығына жапты (Ә. Кекіл., Құс қан., 107)