әз

1

(Қарақ.; Түрікм., Таш.; Жамб., Шу) маза, рақат. Оңысың басқа, ә з басқа (Қарақ.). Ә з ету – мәз болу, рақаттану. Баланың қызығына адам ә з етеді (Түрікм., Таш.). Ә з тұту – сыйлау, қадірлеу. Білімді ә з тұт (Жамб., Шу)

2

(Гур., Есб.) су шығатын жер, көз. Мына жер ә з екен (Гур., Есб.)

3

(ҚХР) к ө н е. ізгі, қасиетті, ардақты, аяулы. Шалқар ойдан сәлде болса ширап Жамалдың бетіне қарап еді, ә з ана баяғыдай болымсыз күлімсіреп отыр екен (Ғ. Қан., Бұрқ., 1)

4

(ҚХР) көз ауруы, ауыр қасірет қайғыдан, көп жылаудан, көздің көру қуатынан айырылуы. Көзі әз болу. Сел басқан жұртым саз болар, жылаудан көзім ә з болар. Артында қалған жалғызың «Әкем» деп кімге мәз болар (Жоқтау)