деңгене

1

(Жезқ., Ағад.; Сем., Абай) құрқұлақ, аштық кезінде тараған ауру. Д е ңг е н е болған адамның тісінің көк еті қанап, аяғын баса алмай, мешел боп қалады (Жезқ., Ағад.)

2

(Жамб.: Шу, Мер., Луг.; Қ-орда, Қаз.; Қарақ.) серне, ортақтасып мал сойып жейтін дәстүр. Мына ауылдың жігіттері д е ң г е н е қып атыр екен (Жамб., Шу). Бір марқаны д е ң г е н е ғып жепті Қ-орда., Қаз.). Д е ң г е н е н і ң жолына мал шалуға кірісіп жүрген д е ң г е н е н і ң ұйымдастырушысы («Ү-Н. кол.», 1937, №21). Үш адам бір тоқтыны д е ң г е н е қып жеп тауысқанын өз көзіммен көрдім (Маң., Маңғ.). Д е ң г е н е д е н құр қалған, әйеліне ие болмас (Қарақ.)