даң

1

(Ақт.: Байғ., Шалқ.) даңқ, атақ. Ел-жұртқа д а ң болған кісі (Ақт., Байғ.). Осы ас көпке д а ң болды, Асқа сойған көп малдан Аққан өзен қан болды (Н. Байғ., Шығ., 128). Қарабай мен Сарыбай аңға шыққан, Екеуінің дәуірі д а ң ғ а шыққан (Қозы Көрпеш – Баян сұлу)

2

(Алм., Нар.) дау, жанжал. Ол бір сотанақ неме екен – бізге көнбей д а ң шығарды (Алм., Нар.)