ыза

(Рес., Орын.; Ақт.: Ырғ., Шалқ.; Гур., Маңғ.; Қ-орда: Жал., Сыр., Қарм.; Шымк., Арыс) сыз, дымқыл. Тоғай арасы ы з а болады (Орын., Бөр.). Қауынды ы з а жерге отырғызамыз Қ-орда., Сыр.). Жердің әбден ы з а болғанын оның бетіне шыққан көбік, сорынан білеміз. Жалғыз ағаш деген жердегі ы з а ғ а қауын тігеміз. Ы з а н ы ң суы тұздай ащы (Қ. Әбд., Тәт. қауын, 24). Аз-маз діңкәс бар адамға мына жерден ы з а соғады (Ақт., Ырғ.). Ы з а ғ а жатқан қой өкпе ауруына ұшырайды (Шымк., Арыс). Жердің ы з а с ы кеуіп кетіпті (Гур., Маңғ.). Далада, ы з а д а отыруға болмайды (Шымк., Арыс). Арғы жақтағы өзен жағасына төніп келген көк майса ы з а н ы ң нақ жиегіне түсе қалып, атының ерін шапшаң сыпыра бастаған (Х. Есенж., Ақ Жай., 178). қ. зай, зәй, зәк.