- шүлжің
- (Маң., Маңғ.) шолжың. Кеңірдектеп шыққан қоңыр мақам кенет баяулап, тісі түскен кәрі кісінің ысылы көп ш ү л ж і ң әңгімесіне ұласты (Ә. Кекіл., Құс қан., 110)
Қазақ тілінің аймақтық сөздігі. - Алматы: « Арыс» баспасы. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев. 2005.
