- шошала
- 1(Түрікм.: Красн., Ашх., Таш.; Гур., Тең.; Ақт.: Ырғ., Жұр.; Қ-орда: Арал, Қарм.; Рес.: Орын., Сарат.) сиырға тиетін шанышқақ, оқыра. Мөңкігенің не ш о ш ал а тиген сиырдай (Түрікм., Красн.). Жаз айындағы ш о ш а л а д а н мал қатты ариды Қ-орда., Қарм.). Сиырға ш о ш а л а тигенде, Жайық бойындағы тоғайға барып паналайды (Орын., Бөр.). Ш о ш а л а с ы бар сиыр жөнді оттамайды Қ-орда., Арал). Сиырға ш о ш а л а тию уақты өтті (Ақт., Ырғ.). Бұл сөздің оқыра, шанышқақ, сәйгел, т.б. бірнеше жергілікті нұсқалары бар2(Көкш.: Еңб., Шуч., Боров.; Сем.: Шұб., Абай, Ақс., Көкп.; Алм., Шел.; Жамб.: Мер., Шу, Қорд., Луг.; Қост.: Об., Жанг.; Жезқ.: Ұлы., Ағад.) ас-су қоятын үй, кілет, ас үй. Бұл ш о ш а л а д а н келген түтін ғой (Көкш., Щуч.). Ауыл үйлер ш о ш а л ад а, күн суық, Жел де азнап аш қасқырдай ұлып тұр (С. Мұқ., Таңд. шығ., 79). Кілет, ш о ш а л а, зәузенәй атаулыға Әйгерім қыс азығын ертеңді-кеш жиғызып жүр (М. Әу., Абай жолы, ІІ, 386). Ертеңгі-кеш мал жайлауға шыққан шалын бәйбішесі қақсап жүріп не қораның бұрышынан, не ш о ш а л а д а ғ ы жерошақтың басынан тауып алатын (Қ. Ысқақ, Күреңсе, 54)
Қазақ тілінің аймақтық сөздігі. - Алматы: « Арыс» баспасы. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев. 2005.