қайыр-шиыр — 1 (Гур., Маңғ.) құмға шығатын талдың түрі. Қ а й ы р ш и ы р сабау мықты болады (Гур., Маңғ.) 2 (Гур., Маңғ.) қиыр шиыр … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шәңге — 1 (Қост.: Семиоз., Фед.) арасына ет салып табаға көмген нан 2 (Көкш.: Еңб., Щуч.) ирекирек болып сырма бораннан кейін түскен шиыр қар. Қыста ш ә ң г е жүргізбейді (Көкш., Еңб.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шиыру — 1 (Маң.: Шевч., Маңғ.) 1. ширату, жіп ширату. Арқан шиырғанда бір ұшын керегеге іледі де, бір ұшына ожау, қасық іліп ш и ы р а д ы (Маң., Маңғ.). 2. қағазға қол қою. Мына қағазға қолыңды ш и ы р ы п жібер (Маңғ., Шевч.) 2 (Түрікм.: Таш., Көнеүр … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
парабайлы — сын. Қосымша ат жегілген, парабайы бар. Қара шиыр керуен жолымен п а р а б а й л ы күйме жеккен Ыбырай құлан иекті құм тақыр тұсқа құлап келе жатты (Ж.Молдағалиев, Алғ. қоңырау, 44) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
саңғал — сын. жерг. Салаланған, биік, заңғар (тау). Көкжиекке дейін күдері жон, қоңыр құйқалы шиыр, іркес тіркес сілемденген с а ң ғ а л таулар (Ә.Асқаров, Таңд., 297). Осы сәтте иттер ұласа үріп, бірін бірі желіктіре шулап, ауылдың шығыс жағындағы… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
тұяқкесті — сын. Мал тұяғымен шөбі жапырылып, қиылып, тақырланып кеткен (жер). Қай жердің оты суы мол, қай тұс әлі т ұ я қ к е с т і болған жоқ? – деп тұрғандай (Қазақс. ауыл шаруаш., 1968, №9, 63). Жасырып керегі не, жайлаудың да сиқы қашқан, әбден т ұ я қ… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі