ұрқы

1. (Сем., Абай; Шығ.Қаз., Зайс.) қауын, қарбыздың дәні. Қауынның ұ р қ ы н шақсаң қандай әйбәт (Сем., Абай). 2. (Шығ.Қаз., Зайс.; Монғ.) тұқымы, ұрпағы. Әбдікәрімнің ұ р қ ы н а н бір адам да қалған жоқ (Шығ.Қаз., Зайс.). Осы сендер қаншауың Жанкөбектің, қаншауың Байкөбектің ұ р қ ы с ы ңд а р?! – деп рәйіс қатты кейіді (Қ. Ысқақ, Күреңсе, 15). Мұны айтып кеткен екен ел-жұртына Ауыл аймақ жұрағат, тағы ұ р қ ын а. Жазуға өсиетін алдым қалам Еске алсам жарықтықты естен танам (Ақыт, 141). Көк бөрінің ұ р қ ы болсақ та арандай ауызды арыстанға төтеп боламыз ба? (С. Тәу., Ақыр Жән., 213)