миқы

1. (Көкш.: Щуч., Еңб.; Павл., Горьк.; Шығ.Қаз.: Тарб., Зайс.) қиқы-жиқы, жұпыны. Ол көп нәрсемен жұмысы жоқ, м и қ ы адам (Көкш., Еңб.). Бір м и қ ы адырдың ішіне түсіп, содан жуырда шыға алмады (С. Бег., Уақыт.). 2. (Сем.: Мақ., Ұрж.) сорлы, бишара. Мынауың өзі бір м и қ ы адам ғой (Сем., Ұрж.). 3. (Жамб.: Мер., Қорд., Шу) жаратылысы. Ондағы чалдардың м и қ ы с ы нашар, әңгіме білмейді (Жамб., Қорд.)