- қонысты
- (Гур., Маңғ.) отты, шөбі мол. Жер қамба болса, қ о н ы с т ы болды. Жер қ он ы с т ы боп тұр (Гур., Маңғ.)
Қазақ тілінің аймақтық сөздігі. - Алматы: « Арыс» баспасы. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев. 2005.
қонысты
Смотреть что такое "қонысты" в других словарях:
отау — зат. 1. Жас отбасына арналып жаңадан тұрғызылған үй. 2. Үлкен шаңырақтан (отбасынан) бөлініп, жеке үй болған жас отбасы. Оларды шығару халық арасында ертеден келе жатқан қуанышты, салтанатты дәстүр. Ата ана отбасылы болған соң ұлына арнап жеке… … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
аңылжу — (Гур., Маңғ.) қаңырау, құлазу. Ата қоныстың а ң ы л ж ы п иесіз қалғанына... жер үстінде тірі жүріп қайтып шыдайды (Ә. Кекіл., Құс қан., 163) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
дөдеге — 1. (Талд., Ақсу; Сем.: Абай, Аяг., Шұб.) шатырсыз үйдің төбесінің жиегіне салынған бума қамыс. Д ө д е г е с і жоқ үйдің қабырғасын жаңбыр шайып кетеді (Талд., Ақсу). 2. (Рес., Астр.) киіз үйдің үзігінің жиегіне салынған өрнек. Бұл мағынадағы… … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шабала — (Қост., Семиоз.) кәкпір, тесік ожау. Жәмилаға айт, ш а б а л а с ы н бере тұрсын де (Қост., Семиоз.). Бұл сөздің қазақ жұрты тараған қоныстың әр жерінде шолпы, май шолпы, кепкер, күн қалақ, кекпір дейтін нұсқалары бар … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
