әуіт

1. (Шымк.: Арыс, Сайр., Сарыағ.; Ақт., Ырғ.; Қ-орда: Қарм., Шиелі, Сыр.; Жамб., Шу; Қарақ.; Өзб.: Бұх., Ташк.; ҚХР) тоспа, су қоймасы. Түлкібастың үстінде ә у і т қып қойған су бар (Шымк., Сайр.). 2. Қ-орда., Арал; Ақт.: Қараб., Ырғ.; Жамб., Сар.; Шымк., Сарыағ.) шығыр суы жиналатын жер. Біздің баспақ ә у і т к е түсіп кетіпті (Ақт., Ырғ.). Ә у і т т е г і суды науамен атызға (қ.) жібереміз Қ-орда., Арал). Ә у і т т е су мол, сарқылмайды (Шымк., Сарыағ.). Шығырдың ә у іт і н і ң кергісі суға кетіп қалыпты (Қарақ.). Т. Айдаров әуіт «әуіз» сөзінің фонетикалық варианты деп қарайды: әуіз>әуід>әуіт (Т. Айд., Қаз. тіл. лекс. ерек., 53). [Өзбекше ховуз (Узб.-рус. сл., 660)]. қ. әуез, әует, әуіз, шүңейт.