әбі-тәбі

1. (Талд., Ақсу; Жамб., Жам.) жуан да емес, жіңішке де емес, орташа [нәрсе]. Үйге салатын ағашты ә б і-т ә б і болса, матша дейміз (Жамб., Жам.). Қай дүниеде тұрғаны белгісіз, ә б і-т ә б і алакүлік халде... селк етіп бойын жинап алды (Д. Досж., «Жұлдыз», 1987, №9, 27). 2. (Өзб., Ташк.) тамақтың бабында болуы. Ә б і-т ә б і бізде тамаққа айтылады (Өзб., Ташк.). [Тәжіктің «дер кезі» мәніндегі обу тоб тұрақты тіркесінен шыққан (Тад.-рус. сл., 1954). Өзбекше оби-тоб қос сөзге айналған, мағынасы тәжік тіліндегідей кең емес (Узб.-рус. сл., 1959). Ташкент төңірегі қазақтарының тілінде тек тамаққа байланысты айтылады. Тәжік тіліндегі об «су», тоб «от» мағыналарына негізделген сияқты (Тад.-рус. сл., 1954; Т. Айд., Лингв. геог., 79)]